Σύμφωνα με τη βιβλιογραφία (βλ. στο τέλος του κειμένου), η πλήρης ανάπτυξη της γνωστικής ικανότητας σε δίγλωσσους/ες ομιλητές/τριες, σχετίζεται άμεσα με την διατήρηση και την καλλιέργεια της μητρικής τους γλώσσας, που αποτελεί το βασικό μέσο έκφρασης και σκέψης του ατόμου. Η σχέση των δύο γλωσσών είναι μια σχέση συγκοινωνούντων δοχείων. Δεν αναπτύσσεται η μία σε βάρος της άλλης. Επομένως, δεν χρειάζεται να υποχωρήσει η πρώτη γλώσσα για να αναπτυχθεί η δεύτερη. Οι έννοιες, οι δομές και οι δεξιότητες που έχουν κατακτηθεί σε μια γλώσσα μπορούν να μεταφερθούν και σε άλλη γλώσσα, όπως συμβαίνει με τη δεξιότητα γραφής και ανάγνωσης (Σκούρτου, 2011, 130. Τσοκαλίδου, 2012, 107). Επομένως, οι μαθητές/τριες που γνωρίζουν τη μητρική τους καλά, μαθαίνουν πιο γρήγορα την ελληνική, με προϋπόθεση ότι εκτίθενται σε αυτή στο σχολείο και έχουν κίνητρο (Τσοκαλίδου, 2012, 107).