 |
| Φωτογραφία από τον χρήστη Karolina Grabowska στο Pexels |
20 Ιούνη του 20
Κλείνουν τα σχολεία και μαζί μου παίρνω την τσάντα μου και εικόνες.
Εικόνες.Είδα δασκάλους που:
Έδωσαν όλη τους την αγάπη, την υπομονή και τη φροντίδα για να μάθουν τα παιδιά γραφή και ανάγνωση και τι σημαίνει να θέλεις να μαθαίνεις και να γίνεσαι καλύτερος για σένα και τους γύρω σου.
Βοήθησαν ένα παιδί να βάλει το ταπεράκι στη σάκα του, να βγάλει το μπουφάν γιατί έσκασε, αλλά και να ανοίξει την καρδιά του στο διάλειμμα -για να μη μείνει με το παράπονο, τον θυμό ή τη λύπη-, καλύτερα και από τον πιο αποτελεσματικό ψυχολόγο.
Φώναξαν μα με μια φωνή γεμάτη ανησυχία και νοιάξιμο γιατί έπρεπε. (Καμία σχέση με τη φωνή της έντασης και της επιβολής).
Αγωνίστηκαν για ένα παιδί "διαφορετικό" στις συμπεριφορές, την καταγωγή, τα βιώματα που πρόλαβε να αποκτήσει, στον τρόπο μάθησης και έκφρασης, την εξωτερική εικόνα και την αυτοεικόνα του (ξέροντας ότι όλοι είμαστε "διαφορετικοί" έτσι κι αλλιώς).
Χάιδεψαν ένα παιδί με απώλεια και του άνοιξαν την αγκαλιά τους ακόμα πιο πολύ, που με πήραν τηλέφωνο να με ρωτήσουν παρά την επάρκεια και την εμπειρία τους για μια δεύτερη γνώμη με γνήσιο γονεϊκό ενδιαφέρον (τι κι αν κάποιοι είναι πολύ νέοι και δεν έχουν γίνει γονείς).
Φρόντισαν τη μύτη που έτρεχε, έβαλαν τσιρότο στην πληγή, στο γόνατο και μοιράστηκαν με χαρά τη στιγμή του "κυρία, μου βγήκε το δόντι... τι να κάνω;"
Φτιάξανε "μαρτάκι" για τον ήλιο του Μάρτη, ζωγραφιές και αληθινά χρωματιστά παλάτια για σχολικές γιορτές.
Έψαξαν για τις καλύτερες ιδέες και τρόπους όταν τα σχολεία τόσο ξαφνικά έκλεισαν, για να κρατήσουν την επαφή.
Μου μίλησαν σε κάποιο διάλειμμα ή στο "κενό" για τους μαθητές τους σαν να μιλούσαν για δικά τους παιδιά.
Καθάρισαν τα πολύχρωμα μολύβια που τα παιδιά επιμένουν να ανταλλάσσουν παρά τις "απαγορεύσεις" του covid.
Συνέχισαν να διαβάζουν και να επιμορφώνονται για να γίνουν καλύτεροι μαθητές και δάσκαλοι (γιατί δεν ξέχασαν ότι για να είσαι δάσκαλος πρέπει να είσαι και μαθητής).
Και που έφυγαν χωρίς βιασύνη για το σπίτι, κουρασμένοι μα με μάτια γελαστά.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους διευθυντές που μου ανοίξατε τις πόρτες των σχολείων των παιιδών σας. Κυρία Χαρά, κυρία Ανθίππη, κυρία Μαρία, κύριε Παναγιώτη, κυρία Έφη σας ευχαριστώ.
Στους δασκάλους, γυμναστές και σχολικούς νοσηλευτές που μου θυμίσατε πώς είναι να μαθαίνεις σε κάποιον κάτι και τι σημαίνει να δίνεις καθημερινά.
Στους δασκάλους, γυμναστές και σχολικούς νοσηλευτές που μου θυμίσατε πώς είναι να μαθαίνεις σε κάποιον κάτι και τι σημαίνει να δίνεις καθημερινά.
Στον πιο αγαπημένο, όλο-δικό μου δάσκαλο, τον πατέρα μου που πέντε μήνες πριν έγινε ένα με το φως αλλά με πιάνει απ' το χέρι να με μάθει κάτι παραπάνω ακόμα και με την απώλειά του...
Στους γονείς που δεν σταματούν να διδάσκουν απ' την πρώτη στιγμή και στα παιδιά, τους μικρούς μας ήλιους - τους μικρούς μας δασκάλους.
Γαλήνη και Πάρη, Ντίνα, Ματίνα, Δέσποινα, κύριε Γιώργο, Κάτια, Ειρήνη, αγαπημένε κύριε Γιάννη, Γιώτα, Μαρία, Μελίνα, Ηλιάνα, Σταυρούλα, Αποστολία, Μαρία Σαλ. και Μαρία Αγγελ., Ελίνα, Μαρίνα, Δέσποινα, Αθηνά, Αννούλα, Κατερινάκι, Ελένη, Μαρία και Μαρία Κεχ., Γιούλη, Δημήτρη, Ιωάννα και Αγγελική, Κατερίνα, Έλλη, κυρία Βάσω, Σοφία, Βασούλα, Βάσια, Αποστόλη, Γιώργο, Μανώλη... και σε όλους έναν προς έναν
Καλό Καλοκαίρι, ξένοιαστο σαν παιδικό, από καρδιάς,
η ψυχολόγος των σχολείων σας,
Αγγελική Στεφ. Λιάπη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου